ଭାରତର ଏକ ମନ୍ଦିରର କାହାଣୀ: ଯାହାର ସ୍ତମ୍ଭଗୁଡ଼ିକ ଶୂନ୍ୟରେ ଝୁଲୁଛି, ବୈଜ୍ଞାନିକମାନଙ୍କ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଏହା ରହସ୍ୟମୟ ହୋଇ ରହିଛି

ଯଦି ଭାରତକୁ ମନ୍ଦିରର ଦେଶ କୁହାଯାଏ, ତେବେ ଏହା ଭୁଲ ହେବ ନାହିଁ। କାରଣ ଏଠାରେ ଏତେଗୁଡ଼ିଏ ମନ୍ଦିର ଅଛି ଯାହାକୁ ଆପଣ ଗଣିଗଣି ଥକିଯିବେ, କିନ୍ତୁ ଗଣିବାକୁ ସମର୍ଥ ହେବେ ନାହିଁ | ଆମ ଦେଶରେ ଅନେକ ମନ୍ଦିର ଅଛି, ଯାହା ସେମାନଙ୍କର ମହାନତା ଏବଂ ଅନନ୍ୟ ବିଶ୍ୱାସ ପାଇଁ ଜଣାଶୁଣା | ଏପରି ଏକ ଅନନ୍ୟ ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟ ଆନ୍ଧ୍ରପ୍ରଦେଶର ଅନନ୍ତପୁର ଜିଲ୍ଲାରେ ଅଛି | ଏହି ମନ୍ଦିରର ସବୁଠାରୁ ବିଶେଷ ଏବଂ ରହସ୍ୟମୟ ବିଷୟ ହେଉଛି ଏହାର ଏକ ସ୍ତମ୍ଭ ଆକାଶରେ ଝୁଲୁଛି, କିନ୍ତୁ ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହାର ରହସ୍ୟ କେହି ଜାଣି ପାରି ନାହାଁନ୍ତି।

ଏହି ମନ୍ଦିରର ନାମ ହେଉଛି ଲେପାକ୍ଷୀ ମନ୍ଦିର, ଯାହାକୁ ‘ହ୍ୟାଙ୍ଗିଗ ପିଲାର ଟେମ୍ପଲ’ ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ | ଏହି ମନ୍ଦିରରେ ସମୁଦାୟ ୭୦ଟି ସ୍ତମ୍ଭ ଅଛି, ଯେଉଁଥିରୁ ଗୋଟିଏ ସ୍ତମ୍ଭ ଭୂମି ସହିତ ସଂଲଗ୍ନ ହୋଇନାହିଁ | ଏହା ରହସ୍ୟମୟ ଭାବରେ ଆକାଶରେ ଝୁଲୁଛି | ଲେପାକ୍ଷୀ ମନ୍ଦିରର ଅନନ୍ୟ ସ୍ତମ୍ଭଗୁଡିକ ଆକାଶ ସ୍ତମ୍ଭ ଭାବରେ ମଧ୍ୟ ଜଣାଶୁଣା | ଏଥିରେ ଏକ ସ୍ତମ୍ଭ ଭୂମିରୁ ପ୍ରାୟ ଅଧା ଇଞ୍ଚ ଉପରକୁ ଉଠିଲା ପରି ରହିଛି | ସ୍ତମ୍ଭ ତଳ ଦେଇ କିଛି ବାହାର କରିବା ଦ୍ୱାରା ସୁଖ ଏବଂ ସମୃଦ୍ଧତା ଆସିଥାଏ ବୋଲି ବିଶ୍ୱାସ କରାଯାଏ | ଏହି କାରଣରୁ ଏଠାକୁ ଆସୁଥିବା ଲୋକମାନେ ସ୍ତମ୍ଭ ତଳେ କପଡା ବାହାର କରନ୍ତି |

କୁହାଯାଏ ଯେ ମନ୍ଦିରର ସ୍ତମ୍ଭ ପ୍ରଥମେ ଭୂମିରେ ଲାଗିଥିଲା, କିନ୍ତୁ ଜଣେ ବ୍ରିଟିଶ ଇଞ୍ଜିନିୟର ଏହି ସ୍ତମ୍ଭ ଉପରେ କିପରି ରହିଛି ତାହା ଜାଣିବା ପାଇଁ ଏହାକୁ ହଲାଇ ଦେଇଥିଲେ, ସେବେଠାରୁ ଏହି ସ୍ତମ୍ଭଟି ଆକାଶରେ ଝୁଲିଲା ଭଳି ରହିଛି।

ଏହି ମନ୍ଦିରର ଇଷ୍ଟ ଦେବତା ହେଉଛନ୍ତି ଭଗବାନ ଶିବଙ୍କର କ୍ରୁର ରୂପ ବିରଭଦ୍ର। ଦକ୍ଷ ଯଜ୍ଞ ପରେ ବିରଭଦ୍ର ମହାରାଜ ଅସ୍ତିତ୍ୱରେ ଆସିଥିଲେ। ଏହା ବ୍ୟତୀତ ପ୍ରଭୁ ଶିବଙ୍କର ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ରୂପ ଅର୍ଦ୍ଧନାରେଶ୍ବର, କଙ୍କାଳ ମୂର୍ତ୍ତି, ଦକ୍ଷୀଣମୂର୍ତୀ ଏବଂ ତ୍ରିପୁରାତକେଶ୍ୱର ମଧ୍ୟ ବିରାଜମାନ | ଏଠାରେ ବିରାଜମାନ ମାତାଙ୍କୁ ଭଦ୍ରକାଳୀ କୁହାଯାଏ |

କୁର୍ମାସେଲମ ପାହାଡ ଉପରେ ନିର୍ମିତ ଏହି ମନ୍ଦିର କଇଁଛ ଆକାରରେ ନିର୍ମିତ। ଏହି ମନ୍ଦିରଟି ଷୋଡଶ ଶତାବ୍ଦୀରେ ବିରୁପନ୍ନା ଏବଂ ବିରନ୍ନା ନାମକ ଦୁଇ ଭାଇଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ନିର୍ମାଣ ହୋଇଥିବା କୁହାଯାଉଛି, ଯେଉଁମାନେ ବିଜୟାନଗର ରାଜାଙ୍କ ସହ କାମ କରିଥିଲେ। ତଥାପି, ଏକ ପୌରାଣିକ ବିଶ୍ୱାସ ଅଛି ଯେ ଏହି ମନ୍ଦିର ଋଷି ଅଗସ୍ତ୍ୟଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ନିର୍ମିତ |

ବିଶ୍ୱାସ ଅନୁଯାୟୀ, ଏହି ମନ୍ଦିର ରାମାୟଣରେ ମଧ୍ୟ ଉଲ୍ଲେଖ କରାଯାଇଛି ଏବଂ ଏହା ସେହି ସ୍ଥାନ ଯେଉଁଠାରେ ଜଟାୟୁ ରାବଣ ସହିତ ଯୁଦ୍ଧ କରିବା ପରେ ଆହତ ହୋଇଥିଲେ ଏବଂ ରାମଙ୍କୁ ରାବଣର ଠିକଣା କହିଥିଲେ। ଏହି ମନ୍ଦିରର ଏକ ବଡ଼ ପାଦଚିହ୍ନ ମଧ୍ୟ ଅଛି, ଯାହା ତ୍ରେତୟା ଯୁଗର ସାକ୍ଷୀ ବୋଲି ବିଶ୍ୱାସ କରାଯାଏ | କେହି କେହି ଏହାକୁ ଭଗବାନ ରାମଙ୍କ ପାଦଚିହ୍ନ ବୋଲି ଭାବନ୍ତି ଏବଂ କେହି କେହି ଏହାକୁ ମାତା ସୀତାଙ୍କ ପାଦଚିହ୍ନ ବୋଲି ବିବେଚନା କରନ୍ତି।